امروز با بچه ها استرالیا - ایران را از شبکه ورزش دیدیم ؛ از بچه ها اغلب شان دیشب هم بازی را تماشا کرده بودند. در تاریخ فوتبال ما هیچ مسابقه دیگری نیست که تا این حد جاودانه و تازه و پرنکته باشد. بریم تو کار یک رشته توییت درباره نکات فنی و کمتر شنیده شده بازی



حقیقت این است که تیم و بازیکنان خیلی امیدوار به موفقیت نبودند.شب قبل بازی سر میز شام درگیری سختی بین خداداد و دایی در می گیرد. آنقدر تند که همه کپ می کنند.

قبل از بازی ، سعید فائقی معاون سازمان تربیت بدنی از خداداد می خواهد که موضوع را راست و ریس کند و خداداد در رختکن دست دایی را می بوسدو از او عذر می خواهد(یک چنین چیزی).

ایران بسیار محتاطانه و با سیستم 2-3-5 چیدمان شده بود. شاید آنچه به عنوان سیستم ایران روی تخته توسط ویرا نوشته شده بود، سیستم 2-5-3 بود ولی فشار تیم استرالیا از دقایق ابتدایی دیدار، ایران را به تیمی با 5 مدافع تبدیل کرده بود و مشکل بزرگ ایران معلول این آرایش بود.

هدف استرالیا کاملا مشخص بود: گل می زنیم و به جام جهانی صعود می کنیم. موقعیت تک به تک ثانیه 40 دیدار بیانگر استراتژی کاملا تهاجمی استرالیا بود.بازی آنها آنقدر سریع بود که فکر می کردیم فیلم بازی روی دور تند پخش می شود!

بعد از حملات بیشمار استرالیا ؛ تنها حضور ما مقابل دروازه استرالیا با فرار مهدوی کیا در اواخر نیمه اول شکل گرفت.یکی از دوباری که توپ در نیمه اول به دست مارک بوسنیچ خورد.

در نیمه دوم هم گل خوردیم و به نظر کار تمام بود. اما وقفه معروف و پاره شدن تور دروازه ایران توسط یک آشوبگر استرالیایی بازی را خواباند و سرد کرد. بعد نوبت احمدرضاعابدزاده بود که پشتک هایش روحیه را به تیم برگرداند.

فشار ایران در 15 دقیقه دوم از نیمه دوم دیدار زمانی شکل گرفت که سعداوی از زمین خارج شد و مهدوی کیا به سمت راست بازگشت. اولین حرکت پا به توپ عمقی مهدوی کیا از این منطقه به داخل باکس استرالیا هرچند که منجر به گل نشد ولی "گرا" ی خوبی برای حملات بعدی بود.

نکته مهم دیدار، بر هم ریختن تمرکز ذهنی بازیکنان استرالیا پس از گل دوم بود. بازیکنان استرالیا دچار "سرخوشی" از بازی کردن شده بودند. شاخک های حسی آنها از کار افتاده بود و تری ونبلز هیچ واکنشی به حرکت عمقی مهدوی کیا از کانال راست نشان نداد.تاریخ داشت عوض می شد.

ونبلز با تغییر سیستم از 2-4-4 دیاموند به سیستمیتدافعی تر و تعویض بازیکنان تهاجمی و دفاعی می توانست جریان دیدار را کنترل کند و پیروزی را برای استرالیا حفظ نماید.تساوی در دیداری با (69 درصد مالکیت) و 16 ضربه به دروازه حریف بیانگر اشتباه در کوچینگ حین دیدار است

مابقی داستان را همه می دانید:4 ضربه و دو گل در برابر 16 ضربه و دو گل. 5 سیو خارق العاده از عابدزاده در کنار 2 نجات دروازه توسط پاشازاده و خاکپور، تبدیل به کلید صعود ایران شد.

این مسابقه ای بود که احمدرضا عابدزاده ، خداد عزیزی و البته صدای جواد خیابانی را تبدیل به یک بخش جدانشدنی از تقویم در روز هشتم آذر کرد. روزی که ما تیم بزرگ سال 98 را می بینیم و یادمان می آید چطور بدون برنامه قبلی با جذاب ترین صعود تاریخ به خیابان ریختیم.

همه چیز به درام ربط دارد. این مسابقه خیال انگیز ترین درام ممکن را درخود دارد . کلیشه جذابی که همیشه از آن استفاده می شود؛ کتک خوردن تا سرحد مرگ و ناگهان بازگشت ...

از دعوای دایی و خداداد تا پاس دایی به خداداد؛ از نقش آفرینی شگفت انگیز ابراهیم تهامی و از آن وقفه ناگهانی هرچه گفته باشیم بازهم زاویه تازه ای از این بازگشت آشکار می شود. بعد بیست سال هنوز هشت آذر است و ما پابه پای جشن.سری در کار نیست؛ما زاده شده ایم برای لذت و غرور.

پژمان راهبر‏ @PejmanRahbar

امروز با بچه ها استرالیا - ایران را از شبکه ورزش دیدیم ؛ از بچه ها اغلب شان دیشب هم بازی را تماشا کرده بودند.
در تاریخ فوتبال ما هیچ مسابقه دیگری نیست که تا این حد جاودانه و تازه و پرنکته باشد.
بریم تو کار یک رشته توییت درباره نکات فنی و کمتر شنیده شده بازی: pic.twitter.com/lFmWHMh5Qf

— پژمان راهبر (@PejmanRahbar) ۸ آذر ۱۳۹۶